Лідскі дзяржаўны музычны каледж справіў 50-годдзе. У параўнанні са сталічным, якому сёлета споўніцца сто, — усяго толькі “ўнучак”. Але ж які таленавіты ды апантаны! Пра дасягненні, адметныя рысы і будучыню ўстановы распавядае яе дырэктар Алена Серакова.

— Падобных навучальных устаноў, дзе можна атрымаць сярэднюю музычную адукацыю, у Беларусі больш за дзесяць. У чым адметнасць, а мо і ўнікальнасць Лідскага каледжа? На юбілеі была вызначана формула вашага поспеху, маўляў, “сума маладосці, прыгажосці і таленту, памножаная на вопыт, традыцыі, упартую працу і пошук новага”. Але ж яна ўніверсальная і падыходзіць усім. 

— Асаблівых рыс шмат. Найперш я б адзначыла сацыяльную скіраванасць. Сапраўды, ёсць сталічныя ўстановы. Літаральна побач, усяго ў сотні кіламетраў ад нас, — Гродна з яго куды больш развітай інфраструктурай у галіне культуры: там і тэатры, і філармонія. Нядзіва, што многія едуць туды. А ў нас навучаюцца далёка не толькі лідчане: шмат падлеткаў з райцэнтраў, сельскай мясцовасці, аграгарадкоў. У параўнанні з іншымі музычнымі каледжамі, у нас шмат абітурыентаў-сірот, з няпоўных сямей, сямей у сацыяльна небяспечным становішчы. І за чатыры гады навучання яны назапашваюць той гуманітарны багаж, тыя веды ў галіне культуры і мастацтва, што іншыя набываюць куды больш павольна, за ўсё сваё ранейшае жыццё. Назіраць, як яны робяць такі неверагодны скачок, дзень за днём, урок за ўрокам — сапраўднае задавальненне. І ў выніку вырастаюць у знаных дзеячаў музычнага мастацтва краіны і замежжа. Ці проста ў адукаваных, інтэлігентных, духоўна багатых людзей, узровень культуры якіх будзе дапамагаць ім у любой абранай сферы. 

Народны аркестр беларускіх народных інструментаў "Бравэрка"

— Невыпадкова да юбілею вы выпусцілі буклет “Асобы, народжаныя ў творчасці”, дзе згадалі і зорных выпускнікоў, і выкладчыкаў, і вашы папраўдзе зорныя калектывы, што атрымалі прызнанне ў многіх краінах свету. 

— У нас склаўся ўнікальны выкладчыцкі калектыў — інтэрнацыянальны, у якім з’ядналіся выпускнікі розных кансерваторый: не толькі Беларускай, але і Бакінскай, Адэскай, Маскоўскай, Ленінградскай, Астраханскай, Петразаводскай, Данецкага і Растоўскага музычна-педагагічных інстытутаў і многіх іншых. Яшчэ адна адметнасць — у нас як нідзе развіты патрыятызм. Я з’яўляюся дэпутатам Гродзенскага абласнога савета дэпутатаў па 41-й Маладзёжнай выбарчай акрузе і сваёй найпершай задачай лічу кампетэнтнае правядзенне ў каледжы маладзёжнай дзяржаўнай палітыкі. Мы арганізуем масу мерапрыемстваў патрыятычнага гучання, звязаных з тэмай Вялікай Айчыннай вайны і генацыду беларускага народа, супрацоўнічаем з пракуратурай, наогул з сілавымі структурамі. 

— Вядома, сябруеце і з калегамі? Маю на ўвазе іншыя музычныя навучальныя ўстановы. 

— Так-так, і не толькі з імі. Наш музычны каледж — адзіны ў краіне, які мае дамову аб супрацоўніцтве з Мінскай духоўнай семінарыяй, што ў Жыровічах. Гэты дакумент быў падпісаны шмат гадоў таму і працягвае дзейнічаць да цяперашняга часу. Ладзяцца сумесныя мерапрыемствы, семінары, канцэрты салістаў і калектываў, у рэпертуары якіх шмат духоўных твораў. 

— У вашым каледжы вучацца будучыя прадстаўнікі розных музычных прафесій. Але спецыялізуецеся вы на народных інструментах. Абодва вашы народныя аркестры (і не толькі яны) — шматлікія лаўрэаты міжнародных конкурсаў і фестываляў. Менавіта ў вас “прапісаўся” Рэспубліканскі адкрыты конкурс выканаўцаў на народных інструментах імя Іосіфа Жыновіча. 

— Сёлета ў маі пройдзе ўжо дзясяты такі конкурс — па шасці намінацыях, адпаведна інструментам, і ў дзвюх узроставых групах. Мы сапраўды арыентуемся на народныя інструменты. Але не менш цудоўныя ў нас выканаўцы на духавых, моцныя харавікі, прычым як народнага, так і акадэмічнага кірункаў. І духавы аркестр, і камерны жаночы хор, і ансамбль “Вербіца” неаднойчы адзначаліся на творчых спаборніцтвах у нас і за мяжой. А колькі ўзнагарод сабраў камерны аркестр! Ды кожны калектыў — перліна. 

Народны аркестр беларускіх народных інструментаў "Бравэрка"

— Яшчэ і таму, што ёсць дзе адточваць майстэрства: каледж вядзе шырокую канцэртную дзейнасць. Нават юбілейныя святкаванні і грандыёзны канцэрт праходзілі ў гарадскім Палацы культуры. Дарэчы, што ў бліжэйшых планах? 

— Акрамя ўласна вучэбнай работы, рыхтуем канцэртныя праграмы да Дня Перамогі і 80-годдзя вызвалення Беларусі. Адна будзе складзена з музыкі да савецкіх і сучасных фільмаў пра вайну. Другая збярэ песенныя хіты пра Вялікую Айчынную. Абедзве будуць суправаджацца выбітным відэашэрагам — з сямейных архіваў выкладчыкаў і навучэнцаў. Бо паміж песнямі прагучаць сямейныя гісторыі пра сваякоў, што змагаліся на фронце і ў тылу: вайна закранула кожнага. Гэтыя праграмы наш духавы аркестр плануе цягам года выканаць у райцэнтрах Гродзенскай вобласці, на адкрытых пляцоўках у Лідзе, Міры, Навагрудку, Воранава, Іўі, а таксама непасрэдна для вайскоўцаў па ўзгадненні з камандаваннем той ці іншай часткі, для саюза ветэранаў Ліды, ветэранаў ракетнай дывізіі, школьнікаў. Гістарычная памяць — той падмурак, што трымае нас у сучаснасці. І захаванне яе праз музыку адкрывае новыя магчымасці, бо музыка — гэта эмоцыі, адлюстраванне чалавечай душы. 

Камерны жаночы хор, народны ансамбль "Вербіца", народны аркестр беларускіх народных інструментаў, салістка хору Цітовіча Наталля Базарэвіч

— Словы музыказнаўцы! Менавіта па гэтай спецыяльнасці вы калісьці скончылі Беларускую дзяржаўную акадэмію музыкі, а нядаўна яшчэ і магістратуру юрыдычнага факультэта Гродзенскага дзяржаўнага ўніверсітэта імя Янкі Купалы. Тэмай вашай магістарскай дысертацыі стала “Музычная культура як рэсурс гуманітарнай бяспекі краіны”. 

— Я імкнулася давесці значнасць музычнай культуры, якая садзейнічае захаванню і ўстойліваму развіццю нацыі і дзяржавы, гарманізуе стасункі чалавека з соцыумам, цэласна ўздзейнічае на групавую свядомасць і сістэму каштоўнасцей, уплывае на палітычны, маральны, эканамічны складнікі краіны. І праз усё гэта здольная кансалідаваць грамадства, забяспечыць гуманітарную бяспеку, ніяк не менш важную за палітыку і эканоміку. Бо бяспека краіны — гэта захаванне не толькі яе тэрытарыяльнай незалежнасці, але і чалавечага патэнцыялу, культурнага капіталу. Без чалавека, яго душэўнага здароўя і развітога інтэлекту ўсё навокал папросту губляе сэнс. Ці ж гэта не так?.. 

Надзея БУНЦЭВІЧ 

Фота з архіва каледжа