Ці можа каманда з трох супрацоўнікаў ладзіць брэндавыя імпрэзы і скараць міжнародныя конкурсы? Лёгка — калі гэтым людзям наканавана займацца творчасцю. Тады знойдуцца аднадумцы, тады адмыслоўцаў акрыліць глядацкая любоў. Сведчыць пра гэта вопыт маленькага калектыву рупліўцаў Валкалацкага сельскага дома культуры, што ў Докшыцкім раёне, на чале з Марыяй Кімстач.
Марыя Чаславаўна прызнаецца, што творчасць вабіла яе з маленства. Душа прасілася на сцэну. Верагодна, любоў да музыкі перадалася ад родных. Тата быў акардэаністам-самавукам, і яго здольнасцям дзівілася ўся ваколіца. “Так прыгожа і выразна, як Часлаў, ніхто не іграе”, — казалі людзі. Бацькава ж сястра валодала цудоўным голасам. Спявачцы нават прапаноўвалі пачаць прафесійную кар’еру, аднак цётка мусіла застацца пры сям’і і гаспадарцы. Усё жыццё выканаўца адпрацавала ў мясцовым клубе — і літаральна за руку прывяла на сцэну пляменніцу Марыю.
Уладзімір Чыкун, Таццяна Ляпкова, Вольга Сушко, Марыя Кімстач, Яўген Кімстач
Дзяўчына ж, нягледзячы на захапленне вакалам, адразу пайшла ў іншую прафесію: паслухалася настаўніцу, што параіла абраць больш даходную спецыяльнасць, ды паступіла ў эканамічны ўніверсітэт. Але ў рэшце рэшт стала культработнікам — з 2004-га працуе ў Валкалацкім сельскім доме культуры.
Брат Марыі Чаславаўны таксама пераняў здольнасці ад родзічаў. Уладзімір Чыкун атрымаў музычна-педагагічную адукацыю і ўжо больш за 30 гадоў шчыруе ў сферы культуры. Менавіта ён быў ля вытокаў ансамбля “Прызбачка”, у якім да гэтага часу выконвае абавязкі хормайстра і акампаніятара. Іншыя ўдзельнікі калектыву спецыяльнай падрыхтоўкі не праходзілі, затое ад прыроды маюць добры слых і мілагучны голас, як мастацкая кіраўніца і салістка Таццяна Ляпкова.
Паўстаў гурт у 2001 годзе, а найменне “Народны” атрымаў у 2010-м. Рэпертуар калектыву надзвычай багаты, але найбольшую ўвагу самадзейныя артысты надаюць беларускай народнай песні. Шэраг твораў запісалі ад мясцовых носьбітаў традыцыйнай культуры. І вакальнай музыкай набытак ансамбля не абмяжоўваецца: ад пачатку суполка ставіла своеасаблівыя шоу, у якіх песні чаргуюцца з харэаграфічнымі замалёўкамі і жартамі. За тое і палюбілі “Прызбачку” шматлікія гледачы. Дарэчы, калектыў вядомы не толькі ў сваім аграгарадку. Выступоўцы бывалі за мяжой, аб’ехалі нямала гарадоў ды мястэчак у Беларусі. Скарылі валкалацкія артысты і сталіцу “Славянскага базару”. Ужо колькі гадоў падчас міжнароднага фестывалю мастацтваў у Віцебску ладзіцца турнір нацыянальных танцаў “Танчым разам”. Сёлета Марыя і Яўген Кімстач ды Уладзімір Чыкун з Таццянай Ляпковай сталі пераможцамі гэтага спаборніцтва.
Творчыя калектывы Валкалацкага сельскага дома культуры
Славутасць Валкалаты — касцёл Яна Хрысціцеля. Ён быў асвечаны ў 1885 годзе і ніколі не закрываўся. Сёння помнік архітэктуры ўнесены ў Дзяржаўны спіс гісторыка-культурных каштоўнасцей. У храме захоўваецца абраз Святога Роха. І мясцовыя жыхары здаўна шанавалі гэтага апекуна вандроўнікаў, хворых і лекараў.
Да дня памяці святога Роха ў жніўні прымеркаваны традыцыйны Валкалацкі фэст, на які звычайна прыязджае нямала гасцей. Пасля імшы ў касцёле вяскоўцаў чакаюць выставы, усялякія забавы і пачастункі ад тутэйшых гаспадынь. Найважнейшая частка свята — канцэрты духоўнай музыкі. І тут рэй вядуць удзельнікі аматарскага аб’яднання “Голас душы” пры сельскім Доме культуры. Яны развучваюць рэлігійныя творы, выконваюць іх у храме, а таксама збіраюцца паразважаць аб вечных каштоўнасцях. Варта дадаць, што кіраўніца СДК Марыя Кімстач сама спявае ў касцельным хоры, а Уладзімір Чыкун іграе на аргане.
Сёлета ў Валкалаце ўпершыню зладзілі свята агурка. Падзея мусіць стаць яшчэ адным культурным брэндам аграгарадка. На новы фэст з’ехаліся госці з усіх ваколіц — з добрымі песнямі і, вядома, пачастункамі. Установы культуры і іншыя арганізацыі раёна прэзентавалі арыгінальныя стравы. Аздобілі праграму выступленнямі і мясцовыя самадзейныя артысты. А пары з розных куткоў Докшыцкай зямлі сышліся ў харэаграфічным спаборніцтве — турніры беларускіх народных побытавых танцаў. У скокі пусціліся нават старажылы. Самай вопытнай канкурсантцы споўнілася 80 гадоў!
Кіраўніца СДК Марыя Кімстач дзеліцца: “Мне пашанцавала з камандай — супрацоўнікамі і ўдзельнікамі аб’яднанняў”. Пад адным дахам сабралася суполка адданых творчасці людзей — і таму не выпадае сумнявацца, што ў Валкалаце песні не заціхнуць. Прыжывуцца новыя традыцыі, не згінуць даўнія.
Данііл ШЭЙКА
Фота з архіва ўстановы
