Культура і турызм, па маім перакананні, паняцці ўзаемазвязаныя. Мы збіраем пляцак, каб пабачыць не толькі выток Нёмана, але і, скажам, маляванкі Драздовіча; штораз удасканальваем лагістыку вандровак, каб сябры пазнаёміліся не толькі з драўляным дойлідствам, але і з аўтэнтычнымі бабульчынымі спевамі. Далей..
За паўтысячы гадоў хто толькі не схіляў галаву перад гэтым Асілкам. А знаходзіцца батанічны помнік прыроды рэспубліканскага значэння ў вёсцы Сітцы, у таямнічым парку, што прыналежаў калісьці знакамітаму роду Дамейкаў. Ад сядзібы засталіся толькі частка агароджы, уязная брама, рэшткі гаспадарчых пабудоў. І неймаверны дуб, апеты ў вершаваных радках Петрусём Броўкам. Далей..
Пісана-перапісана ўжо, што творчасць развівае не толькі фантазію, кемлівасць, кругагляд, але і крытычнае мысленне. Менавіта творчасць робіць з чалавека асобу з непаўторным неабсяжным сусветам. Словам, асоба — галоўная адзінка вымярэння якаснага складу нацыі. Далей..
Цікава, як, калі і навошта ўзнік першы музей. Кажуць, яго прататып пад назовам "Музеён" праславіў Александрыю аж у 290 годзе да нашай эры. Як ні дзіўна, асновай стала Александрыйская бібліятэка. Былі тут нават абедзенныя залы. Чым не падстава для гаворкі пра сінтэтычныя ўстановы культуры будучыні? Новае, як вядома, — забытае старое… Далей..
Слова — прыгожае кніжнае. Гліна — лёгкая поразаўская. А ўсё разам — чарговы праект бібліятэкараў Свіслацкага раёна. Абавязкова знойдуцца скептыкі, якія заўважаць з веданнем справы: “Бібліятэкары павінны займацца кнігавыдачай! А фларыстыка, фітапаслугі і лясная скульптура на стэлажах — гэта прафанацыя!” Далей..
Бібліятэка — сховішча інфармацыі. Але ў другую чаргу. У першую гэта, як падаецца, збор дабрыні, любові, спагадлівасці. І не толькі ад літаратурных герояў, але і ад супрацоўнікаў кніжнай скарбніцы. Тыя чалавечыя праявы — гаючыя, аднак яшчэ і выхаваўчыя ўласцівасці маюць. Прыкладаў шмат. І ў Светлагорскім раёне таксама. Далей..
Дзесяцігоддзі таму мой першы журналісцкі настаўнік Валодзя Ялько вучыў: "Бяры ў бібліятэцы чатыры кнігі на рускай мове, а пятую — абавязкова на беларускай!" Мінуў час, які пацвердзіў карысць правіла. На сёння я нават змяніў бы яго ў бок павышэння пашаны менавіта роднай літаратуры. Далей..
Можна доўга тлумачыць асаблівасці “Воранаўскага вальсабукета”. Чаму ён вальс? Адкуль букет? З якой прычыны менавіта воранаўскі? Тут кожны нюанс не толькі цікавы, але і цалкам дастатковы, каб давесці творчую адметнасць “Лявонаў”. Далей..
Можна пачаць нестандартна. Жылі-былі Вольга і Уладзімір Квашко, майстры ды таленты вялікія. Усё, да чаго дакранаюцца, у золата пераўтвараецца… А можна і звыкла гаворку павесці. Прыкладна так. Раённы дом рамёстваў у Сянно пераехаў з цеснага памяшкання на вуліцы Савецкай на шыкоўныя плошчы былой сярэдняй школы па вуліцы Кастрычніцкай. І пачалося зусім іншае творчае жыццё… Зрэшты, абодва пачаткі вымагаюць ад сённяшняга сюжэта цалкам казачнага зместу. Далей..
Не прэтэндую на ісціну ў апошняй інстанцыі. (Як і заўжды, дарэчы.) Больш за тое, я не гісторык і не збіраюся жангляваць гадамі і эпохамі. Задача не тая. Спрабую асэнсаваць развіццё рэгіянальнай культуры. І прыходжу да высноў, нечаканых нават для самога сябе. Далей..
Давайце зноў пагуляем у словы. Вельмі прыемны, трэба сказаць, занятак. Гэта як у дзяцінстве: разаб’еш скарбонку і кешкаешся з манеткамі. Медзякі ў адзін бок адкідаеш, срэбра — у другі. І думаеш, як багацце патраціць. Далей..
Гэтая ўстанова знаходзіцца на Пушкінскім праспекце, дзе ўсталяваны помнік вялікаму паэту. Яна таксама носіць імя літаратара. У рэспубліканскім конкурсе “Бібліятэка — асяродак нацыянальнай культуры” згаданая скарбніца заняла першае месца за навацыі ў галіне бібліятэчнай справы. І Пушкін тут таксама адыграў пэўную ролю. Далей..
Гэтым разам мая сям’я выкарыстала выхадныя дні для наведвання маёнтка Рэйтанаў, што ў Ляхавіцкім раёне. Некалькі разоў рэдакцыя “Культуры”працавала тут на суботніку — добраўпарадкоўвала тэрыторыю, дзе захаваліся рэшткі сядзібы, лядоўні,іншых гаспадарчых пабудоў,а стайні ды свіран заставаліся амаль некранутымі, першароднымі. Далей..
У апошні дзень красавіка скіраваліся паглядзець, як перазімавалі нашы замкі. Паехалі ўчацвярых: я, мае сыны ды нявестка. Кошка засталася на гаспадарцы. Урэшце, падарожніка хтосьці ж ды павінен чакаць дома. Далей..
Фішка, разынка, ягадка на торце, топчык… Гэтыя словы — вольныя сінонімы да тэрміна “брэнд”. Ён сёння — звышзапатрабаваны. Ведаю: ці не ва ўсіх кутках краіны райвыканкамаўскае кіраўніцтва загадала, каб кожная вёска займела свой культурны брэнд. Добра тое ці кепска? Добра ў плане адметнасці і непадабенства. Цяжка гэта зрабіць ці лёгка? А вось тут магчымыя варыянты. Паспрабую іх прааналізаваць. Далей..
Для чаго прызначаны раённыя музеі? У свой час на гэтае пытанне мне вельмі даходліва адказалі старшыні Дубровенскага і Астравецкага райвыканкамаў. Па-першае, спадары абураліся, што ў іх такіх устаноў яшчэ няма (цяпер ёсць). Па-другое, музеі патрэбныя ў якасці візітовак. Маўляў, завітае ў раён дэлегацыя, вось у музеі прыезджым і патлумачаць, якую гісторыю ды культуру мае гэты край. Збольшага правільна, але дужа прагматычна і вузкаскіравана. Трэба ж — не прыземлена, а ўзнёсла. Каб на ўсіх хапіла. І на гасцей, і на тутэйшых. Далей..
Днямі патэлефанавалі дзяўчаты з раённага аддзела культуры. Добры аддзел: смелы, выніковы, нестандартны і аўтарытэтны. Таму і спыталіся ўпэўнена: “А што ты, Рагін, пра школы мастацтваў мала пішаш?” Я паабяцаў выправіцца. Далей..
У выставачнай зале Віцебскага абласнога метадычнага цэнтра днямі рэалізоўваўся арт-праект “Партрэт майстра”. На вернісажы ішла гаворка і пра тое, у чым вытокі рамесніцкай актыўнасці на беларускай зямлі. У іншых краінах нават пры вялікім старанні аналагаў не адшукаць. Віцебскі праект і падштурхнуў да стварэння гэтага артыкула. Далей..
Час ад часу варта вяртацца да тых, так бы мовіць, тэхналогій нашых узаемаадносін са светам, якія дапамагаюць пераўтварыць працу-руціну ў самы што ні ёсць творчы працэс. У словах "пераўтварыць" і "творчы" нават адзін корань. Далей..
Адзін з праспектаў вялікага горада. На ходніках — людскі вір. Кожны спяшаецца. Твары засяроджаныя і заклапочаныя. Раптам адзін з мінакоў выцягвае з-пад курткі… валторну. На супрацьлеглым баку вуліцы купка дзяўчат выхопліваюць скрыпкі і альты. Дзесьці паблізу прачынаюцца саксафон з трамбонам. Праз хвілю на праспекце зладжана ды натхнёна гучыць сімфанічны аркестр. Людзі запавольваюць хаду, на вуснах з’яўляюцца ўсмешкі. Дзеля гэтага флэшмоб і ладзіцца. Рознакаляровая жывая карцінка на фоне застылых шэрых шматпавярховікаў. Далей..
Шаноўнае спадарства,вы чулі, як размаўляюць на вуліцах нашы школьнікі,ад самых малых да выпускнікоў? Так, словы гэтыя далёка не высокага стылю. Больш за тое,ненарматыўную лексіку я пачынаю чуць у вышэйшых навучальных установах. І не сумняваюся,што ўсё — ад непісьменнасці.Яна пануе сёння не толькі ў інтэрнэце, але нават на афіцыйных шыльдах. Прапаведнікамі моўнага густу перасталі быць кіно, тэлебачанне... Шэры колер непазбежна нараджае колер чорны. Далей..
Алег Фёдаравіч Хмялькоў, Чалавек года —2022 Магілёўшчыны, тактоўны і дасведчаны. Трымае ў памяці ўсе факты і лічбы, звязаныя з клубнай дзейнасцю роднага краю, і гатовы гаварыць пра яе гадзінамі. Пытаннямі гэтымі займаецца больш за два дзясяткі гадоў, з іх 16 — на пасадзе дырэктара Магілёўскага абласнога метадычнага цэнтра народнай творчасці і культурна-асветнай работы. Далей..
Аб праектах я трошкі пазней. Я спачатку — пра вочы. На нейкім семінары — канцэрт у сельскім клубе. Дудары, скрыпалі, цымбалісты… І раптам заўважаю незвычайнае святло ў вачах адчайнага музыканта. Гэтае святло грэе і натхняе сэрца, якое прагне гармоніі. А за гармонію ў гэтага чалавека адказвае гармонік. Што ён вытвараў з ім на сцэне! Далей..
Артыкул гэты вельмі просты па змесце. І выснову мае элементарную. Галоўная яго думка гучыць са старонак “К” не першы раз. І, відаць, не апошні. А ідэя, калі яе разгарнуць як след, наступная: можна насіць джынсы, спяваць песні The Beatles і захапляцца стрыт-артам, але неабходна заставацца пры гэтым годным беларусам. Маўляў, ты спачатку з уласнымі гісторыяй ды традыцыямі разбярыся, а потым ужо думай, што скарыстаць з сусветнай культуры. Далей..
Калега смяецца: “Вось ты па клубах ды бібліятэках шукаеш цікавае. А яно ж хутка скончыцца”. Я ў адказ: “Ніколі!” У любові не бывае канца. А любоў гэтая — да родных людзей і краю. На такой урадлівай глебе і буяе наша нацыянальная культура… Далей..
